Ինչո՞ւ է այս դեպքում արդեն ազգային տարազների խեղաթյուրման միջոցով այսչափ թիրախավորվել ազգային ինքնության սահմանադրական իրավունքը (56-րդ հոդված)...

1990-2000 թթ. իմ հայրենի գյուղի՝ Սարչապետի գյուղամիջյան հրապարակում հավաքվող և քաղաքական անցուդարձ քննարկող մարդիկ շատ ավելի բարձր ցենզ ունեին, թե կրթության, թե դաստիարակության և թե աշխարհաճանաչողականության առումով, քան այսօրվա «Ազգային ժողով» անվամբ «կլուբում» ելույթ ունեցող ՆՓ & ՔՊ контора-ի չգիտես որտեղ բուծված անդամները...

Միշտ ասել եմ` մենք ծայրահեղությունների ազգ ենք։ Երեկ նսեմացնում, իսկ այսօր հերոսացնում են ուսուցչուհուն, ընդ որում, ո՛չ թե «Ուսուցիչ» գաղափարը, այլ՝ անձը։ Սա էլ մեկ այլ ծայրահեղություն է, որտեղ բացարձակ հաշվի չի առնվում մի հանգամանք...

Ցեղասպանության յուրաքանչյուր դեպք, հատկապես՝ Հայոց ցեղասպանությունը, հարկ է առաջնահերթ վերլուծել այն իրականացնելու բուն նպատակը համալիր բացահայտելու նկատառումով, ինչը խիստ անհատական է (օրինակ՝ Հոլոքոստի դեպքում Գերմանիան չի հետապնդել հրեաների արժեհամակարգը յուրացնելու նպատակ)...

Մեր պապերի թափված արյունն են փորձում արժեզրկել: Հայրենական պատերազմում կռված և հաղթած մեր պապերի, որոնց հաղթական ոգով դաստիարակված սերունդը հետագայում հաղթանակ տարավ առաջին Արցախյան պատերազմում...

Երեկ երեկոյան էնպիսի տպավորություն էր, կարծես Հ1-ում ոչ թե Հայաստանի, այլ Էստոնիայի, Լեհաստանի, Հունգարիայի, Արևմտյան Ուկրաինայի պրոֆաշիստական ռազմական կոլաբորանտ զինյալների որոշ սերունդներ են քննարկում երկրորդ աշխարհամարտի շերտերն ու ծալքերը, ոչ թե սովետահայ ժողովրդի սերունդներ...

Հայի գենը ծաղրեցին, արցախյան ազատամարտում տարած հաղթանակը ծաղրեցին, Ավարայրի ճակատամարտն ու Վարդան Մամիկոնյանին ծաղրեցին...

Արժանապատիվ ժողովուրդներն իրենց ներկան ու ապագան կերտում են սեփական անցյալը հարգելու և դրանում եղած դրականն ու բացասականը ազնվորեն գնահատելու բացառիկ կարողության արդյունքում...

Օրվա խորհրդով. թե ինչու են լրջագույն ռեսուրսներով թիրախավորել մեր ազգային ինքնությունը՝ որպես «սև աշխատանք» կատարողների ներգրավելով հենց ծագումով հայ մեծաքանակ դեմքերի, յուրաքանչյուրի համար պետք է պարզ լինի...

Ես մեծացել եմ մի միջավայրում, որտեղ ընդունված էր բարիք գործել և մոռանալ դրա մասին, որտեղ բարիք գործելը սովորական երևույթ էր՝ հաց ուտելու, ջուր խմելու նման: Մարդիկ բարիք էին գործում՝ առանց դրա մասին բարձր գոռալու և բոլորին իմաց տալու, հաճախ նույնիսկ գաղտնի էին օգնություն ստանում դրա կարիքն ունեցողները, իմացողներին արգելված էր խոսել դրա մասին, և դա անողները իրենց ո՛չ Աստված էին կարծում, ո՛չ բարերար, ո՛չ էլ արժանավոր, հակառակը, ամեն օր Աստծո առաջ խոնարհվում և ներում էին հայցում մեղքերի համար: